বকুল ফুলৰ দৰে

 বুকুৰ মাজত সোমাই পৰিল অসীম,নিৰ্মল আৰু!!!!!!!! আৰু অনুভৱ মাষ্টৰ।গ'ম নোপোৱাকৈয়ে বহু বাৰ উচুপি উঠিছিলোঁ,নিজক বিচাৰি পাইছিলোঁ আৰু পাইছিলোঁ অতীতক।কেৱল আমিয়েই নে,নহয় সকলো পাঠকেই ক'ৰবাত নহয় ক'ৰবাত নিজক,নিজৰ পৰিচিত মানুহক বিচাৰি পাব। কোনোবা হয়তো অনুশোচনা, আত্মগ্লানিতো ভুগিব,যিদৰে মহেন্দ্ৰ মাষ্টৰ ভুগিছিল। বহুতেই আকৌ সাহ পাব জীৱন জীয়াবলৈ,আনক জীয়াই ৰাখিবলৈ।এবাৰ পাত মেলি ল'লে আধা পঢ়াকৈ কোনোপধ্যেই এৰিব নোৱাৰি।এক গভীৰ জীৱনবোধ দি থৈ গ'ল উপন্যাস খনে। সকলোৰে জীৱনত অনুভৱ মাষ্টৰৰ দৰে এগৰাকী শিক্ষকৰ বৰ প্ৰয়োজন,বৰ প্ৰয়োজন। কেৱল কিশোৰেই নে?ওহো নহয়;সকলো বয়সৰ মানুহেই;শিক্ষক, ছাত্ৰ সকলোৱেই এই কিতাপখন এবাৰ পঢ়াটো দৰকাৰী।অন্ততঃ মানুহক মানুহ কৰি জীয়াই ৰাখিবলৈ,নিজে মানুহ হৈ থাকিবলৈ এইখন এবাৰ পঢ়াটো দৰকাৰী।